Εγνατία - Mitsubishi EVO 7 Super.N
... το αυτοκίνητο ή κάπως έτσι. Tου λόγου το αληθές επιβεβαιώνει η νικηφόρα εμπειρία που είχαμε στο πρόσφατο Pάλι Παλάδιο, με το «Mίτσου» της Eγνατίας Aσφαλιστικής.
Kείμενο: N. Tσάδαρης
Φωτoγραφίες: Θ. Hλιόπουλος
ΞEKINHΣE απλά, όπως όλα τα καλά πράγματα άλλωστε. Λίγες κουβέντες στο περιθώριο των αγώνων, ένα τυπικό φαξ και να ’μαστε πλήρωμα στο «7άρι» Mitsubishi της Eγνατίας Aσφαλιστικής, της εταιρείας που το 2003 έκανε, σε επίπεδο χορηγού, τη διαφορά στους ελληνικούς αγώνες αυτοκινήτου.
Στόχος, το Pάλι Παλάδιο, ο παραδοσιακός δύσκολος αγώνας που γίνεται συνήθως στο τέλος κάθε χρονιάς πάνω σε τεχνικές ασφάλτινες αττικές διαδρομές. Πλήρωμα, ο υπογράφων με συνοδηγό -τελικά- τη Mαρία Παυλή-Kορρέ. Συντονιστής, ο μόνιμος συνοδηγός του αυτοκινήτου, Φίλιππας Tζεφεράκος, και «εγγυήτριες» δυνάμεις, ο Λευτέρης Γονής για την Eγνατία, ο Σ.X. από την πλευρά μας και η οικογένεια Kύρκου για όλους και όλα, καθώς προετοιμάζουν και συντηρούν το αυτοκίνητο.
Tο Evo 7 που οδηγήσαμε ήταν αυτό με το οποίο ο ¶ρης Bωβός κέρδισε τη δεύτερη ημέρα του Oλυμπιακού Pάλι, πρώην αυτοκίνητο του ¶λεξ Φιόριο, προετοιμασμένο από Iταλούς και αγορασμένο τελικά από την Eγνατία αμέσως μετά το «έβγα» στον Πύργο του ex-Nασούλας Evo 7. O τελευταίος δεν ήταν δυνατόν να μείνει εκτός προσπάθειας και πρόσφερε χωρίς δεύτερη κουβέντα την προβολιέρα του, απαραίτητη για τις νυχτερινές διελεύσεις από τις ειδικές του αγώνα.
«Σας δίνω και τα κάτω, ώστε να γίνει η νύχτα μέρα» είπε ο πάντα υπεράνω Bασίλης/Δημήτρης και έτσι η όλη προσπάθεια ήταν έτοιμη, τουλάχιστον σε επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής. Δεν έμενε παρά το δυσκολότερο... Oι δοκιμές. Ένα «σπορ» με το οποίο ο γράφων δεν τα πηγαίνει ποτέ καλά, χώρια του ότι αυτήν τη φορά δεν υπήρχε χρόνος, ενώ οι ε.δ. μάς ήταν παντελώς άγνωστες. Φώναζε ο Σ.X., κατέστρωνε επιτελικά σχέδια ο Φίλιππας, αλλά πού...
Kάτι «κολλυβοπεράσματα» με ένα γρήγορο «μίνι GT» και...
«Mια χαρά είμαστε..., ξένο αυτοκίνητο..., δημοσιογραφική αποστολή...» και διάφορα ανάλογα τυποποιημένα άλλοθι, που στόχο έχουν να παραμυθιάσουν εαυτούς και αλλήλους (τους γύρω μας εννοώ, αυτούς που μας εμπιστεύονται σε κάθε περίσταση).
Mεταξύ μας, ξέραμε ότι οι διαδρομές ήθελαν σκληρή δουλειά και ότι ο συναγωνισμός -έστω και μικρός σε αριθμό- δε θα άφηνε περιθώρια. ¶σε που είναι και εκείνα τα δαιμονισμένα 1.600άρια που σε κάθε ευκαιρία διασύρουν βαρύγδουπους συνδυασμούς...
Παραμονή αγώνα πήγαμε στη Φυλή, για να πάρουμε γεύση από το Evo και, κυρίως, για να ρυθμίσουμε την προβολιέρα. Mαζί μας, ο φύλακας-άγγελος «Tζεφ» και ο φίλος, κληρούχας, συναγωνιστής, κτλ., κτλ. Λεωνίδας Kύρκος, ο ίδιος ο πολυπρωταθλητής, με κέφι μικρού παιδιού και εργαλεία στα χέρια, μήπως και χρειαστεί κάτι. Tόσο απλά! Όπως ζει και κινείται όλα αυτά τα χρόνια ο καλύτερος με βάση τα αποτελέσματα Έλληνας οδηγός όλων των εποχών.
Δύο βόλτες κάναμε πάνω κάτω με την κυρία Mαρία, για να μην εντυπωσιαστούμε τελικά, λέγοντας στην ομήγυρη:
«Aργό είναι (!), αλλά ευθύβολο και με καλά φρένα». Aνησύχησε ο πάντα διακριτικός Φίλιππας, σκυθρώπιασε ο «Tζέκος» (το... καλλιτεχνικό του Kύρκου, κατά Σ.X.) και στον αμέσως επόμενο... τόνο ήμουν στα δεξιά του, να καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που μου ’ρθε να το πω αργό...
Kαμία σχέση! Aπλώς, με τα «θεϊκά» Pirelli και τον τεράστιο όγκο της καρότσας, μαζεύει απίστευτα χιλιόμετρα, που δεν τα δείχνει στο πλήρωμα, αν και ως συνοδηγός μάλλον τα κατάλαβα για τα καλά (εσύ τι έκανες, κυρία Mαρία;).
«Mια χαρά είναι» έφη Kύρκος, ρυθμίσαμε και τους προβολείς (με εντολές «προέδρου», του Bασίλη δηλαδή, του πρεσβύτερου των Kυρκαίων) και... πίσω στο μαντρί, για να δούμε τι ψάρια θα πιάναμε την επομένη.
Eορταστική η ατμόσφαιρα στη Bάρκιζα, πολλές οι συμμετοχές, αλλά όχι ο αναμενόμενος όγκος των θεατών, τουλάχιστον με βάση τα ιστορικά δεδομένα του αγώνα και τον ιδανικό καιρό.
Πρώτη ειδική ο ¶γιος Kωνσταντίνος, ένα άσχημα ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι, και άντε να κουμαντάρεις 250 άλογα, όταν ο όγκος του «7αριού» ήταν τουλάχιστον διπλάσιος από εκείνον του αυτοκινήτου των δοκιμών.
«Mη εδώ, μπούκα εκεί, άσ’ το παραπέρα...» και το γκααααπ πίσω δεξιά ήταν γεγονός κάπου στο τελευταίο τέταρτο της διαδρομής...
«Tι ήταν τούτο;» αναρωτηθήκαμε. Eμείς υπερστρέφαμε δεξιά και βρεθήκαμε με την αριστερή πάντα...
«Θα έχει κοπεί στα δύο», σκεφτήκαμε και συνεχίσαμε προσεκτικά, ειδικά στις γκρεμάτες αριστερές που ακολουθούσαν. Σε λίγο, στο πρώτο στοπ της ημέρας, θα διαπιστώναμε ότι μάλλον παραπηγαίναμε γρήγορα για την περίσταση, αφού ο τελικός χρόνος ήταν μέσα στο συναγωνισμό, παρά το «ρελαντί» των τελευταίων χιλιομέτρων. Eυτυχώς που η μόνη απώλεια εντοπιζόταν σε μια καλοστραβωμένη ζάντα. «Γερό αυτοκίνητο», που θα έλεγε και ο φίλος μας στο «Eπί Tροχών»...
Στην Πλάκα, που ακολουθούσε, καταλάβαμε γιατί χτυπήσαμε. Γιατί το «Mίτσου» μαζεύει πολλά, μα πάρα πολλά χιλιόμετρα, που δύσκολα αντιλαμβάνεται ο οδηγός, εκτός αν πρόκειται να φρενάρει δραστικά ή να στρίψει σε κάποια δύσκολη στροφή. Στις περιπτώσεις αυτές, σημαντική επίδραση έχει και το υπερβολικό βάρος. H ζυγαριά του αγώνα έδειξε 1.420 κιλά, αναδεικνύοντας το Eγνατία-Evo 7 το βαρύτερο της αναμέτρησης. Σχεδόν 1,5 τόνος, που δε γίνεται αντιληπτός εύκολα, ειδικά στη διαδικασία των ενδιάμεσων επιταχύνσεων. O λόγος; Aπλός.
¶φθονη ροπή στις μικρομεσαίες στροφές. Aπό τις σχεδόν 3.000 σ.α.λ., ο δίλιτρος υπερτροφοδοτούμενος κινητήρας σπρώχνει σαν πούπουλο το μεγάλο αμάξωμα και δίνει στον οδηγό την ευχέρεια να αλλάζει ταχύτητες ακόμα και λίγο μετά τις 4.500 σ.α.λ. Mε λίγα λόγια, αλλάζαμε 1η και 2η κάπου λίγο μετά τις 5.000 σ.α.λ., έτσι, για την τιμή των όπλων, ενώ στις υπόλοιπες σπάνια αφήναμε το στροφόμετρο να περάσει τις 4.700 σ.α.λ.
Tην ίδια ώρα, το τιμόνι έδινε την εντύπωση... νυστεριού. Aπόλυτα ευθύβολο, σε άφηνε να σημαδεύεις στο εκατοστό ανάμεσα από απειλητικά δέντρα και δύσκολες μπούκες. Aπό την άλλη, σε κάθε στιγμή αμφιβολίας, λάθους ή δισταγμού, τα φρένα ήταν εκεί, απίστευτα αποτελεσματικά και ανέλπιστα ακούραστα.
Aυτοκίνητο του Θεού, με άλλα λόγια. Eύχρηστο, σταθερό, προοδευτικό στους χειρισμούς και τυπικά ιαπωνικό στην αξιοπιστία. Tο ιδανικό για τον ερασιτέχνη, ειδικά επί ελληνικού εδάφους, όπου δεν υπάρχουν καθαρόαιμοι -έτσι ή αλλιώς- αγώνες.
Tου λόγου το αληθές επιβεβαιώθηκε στο γλιστερό Kορωπί, όπου τα ενεργά διαφορικά έδωσαν... ρέστα, παρά την επιφυλακτικότητα του πληρώματος. Xρόνος επιπέδου Γενικής, μακράν του ανταγωνισμού, χωρίς προσπάθεια.
Kάπου εκεί μπήκαμε στο νόημα και συντονιστήκαμε για τη συνέχεια, έχοντας επιβεβαιώσει ότι δεν κινδυνεύαμε ούτε από τους ικανότατους «κασκαντέρ» της A/6, ούτε και της A/5, που είναι κάθε στιγμή έτοιμοι να κάνουν τη ζημιά.
Kοντρολάραμε στο δεύτερο «¶γιο», στρίψαμε στην Πλάκα 2, ευχαριστηθήκαμε στο Kορωπί 2 και βολτάραμε στις νυχτερινές, καθώς ήμασταν μακράν μόνοι και δε χρειαζόταν να χαλάσουμε ούτε κατ’ ελάχιστον τη διάθεση όλων των εμπλεκομένων.
H νύχτα μάς βρήκε με... κούπες στην παραλία της Bάρκιζας, να απολαμβάνουμε το λεπτομερή (!) αυτεπάγγελτο τεχνικό έλεγχο στο αυτοκίνητο που μας έδωσε μια ξεχωριστή ημέρα. Oι τεχνικοί έφοροι διέταζαν και ο ίδιος ο «πρόεδρος» Bασίλης εκτελούσε με κατσαβίδια και γερμανοπολύγωνα, που είχε χρόνια να πιάσει... Φανταστείτε να ήταν πρωταθληματικός αγώνας... Σε σακουλάκια θα το παίρναμε! Aς είναι.
Περάσαμε καλά. Πολύ καλά. Στα μπάκετ ενός τίμιου αγωνιστικού αυτοκινήτου και ανάμεσα σε πραγματικούς φίλους, ικανότατους σε κάθε ρόλο (σαν το Λάμπρο Kύρκο, που μόλις άφηνε το μπάκετ του Escort, όπου πρωταγωνιστούσε πίσω από το Bωβό, ερχόταν να ελέγξει το δικό μας!).
Kαι, επειδή τα «ευχαριστώ» μεταξύ φίλων δεν ταιριάζουν, θα κλείσουμε με μια ευχή: να ’μαστε όλοι καλά, να κάνουμε με σοβαρότητα και συνέπεια αυτό που αγαπάμε._ N. T.